Bağlanmak korkutur.
Korkar insan bazen. Aynılıklardan korkar belki de.
Gerçekten korkmalımıdır insan? Yoksa cesaretini toplayıp
yeni bir şeylere başlamalı mıdır? Cesaretini toplaması bile onu yoracakken,
buna değer midir?
Herkes aynı mıdır? Bütün o karmakarışık ilişkiler –daha doğrusu
kandırmacalar- neden hep aynı sonla biter? Bu denli güzel duyguları neden
kahrolası kendini bilmezin biri piç eder?
Korkmamalıdır insan. Korkup kaçmak korkakların işidir. Cesaretini
yitirmek onlara verilecek en güzel hediyedir. Sen ona benliğini vermişken
kalkıp bir de bu hediyeyi vermek fazla değil mi ? Neden bir kere olsun kendine
güvenmiyorsun? Yeterince onun götünü kaldırmadın mı?
Kötü şeyler yaşasa da korkmamalı insan. Her zaman ayağa
kalkıp yoluna devam etmeyi bilmeli,yılmamalı. Herkes belki aynı değil,sana denk
gelen bu. Aynılıklar içinde gelmiş gitmiş bu zamana kadar yaşamın. Senin
şanssızlıgın belki de. Bunun için kimseyi suçlamamalısın. Hatayı başkasının
üstüne yıkmadan önce kendınde aramalısın. İnsan kendi hatalarını çok zor görse
de, içinde bastırdıgı o sesi, o duymak istemediği, o kısık sesle bağıran sesi
elbet bir gün duyar. Duymak için geç kalmaktansa, neden o sese en başından
kulak vermiyorsun?
Belki de onları yaşaman gerekiyordu,acı
çekmen,günlerce,gecelerce ağlaman gerekiyordu. Hayata hazırlıyordu belki de
bunlar seni. Şükretmelisin. Yaşadıgın,acı çektiğin için artık daha güçlüsün.
Her seferinde daha az üzüleceksin,kalbin taşlaşacak. Çok mu
ağır konuştum? Bil istedim. Bil ki, bunlarla karşılaştıgında daha az üzülesin.
Heyecanlanacaksın,seveceksin,sıkılacaksın,ağlayacaksın,nefret
edeceksin ve hissetmeyeceksin. Aynı bunları yaşamadın mı? İtiraf etmelisin
bence.
Aklına gelecek,güleceksin belki de,arkadaşların senınle
dalga geçecek sen de ‘Evet ya ona nasıl bakmışım ben?’ diyip geçeceksin. Hatta onlardan çok sen dalga
geçeceksin. ‘ha birde şunu hatırlıyormusunuz ya …?’ diyerek ekleyeceksin.
Bunları da bilmelisin.
Bu kadar şeyi bilmişken, neden hala korkuyorsun?
Korkmamalısın, ders almalı ve hayata devam etmelisin.
Çünkü insanlar senden vazgeçebiliyosa ve sende bir insansan,
sen de vazgeçebilirsin.
‘’Korkmaktan’’
Gözde/İçimden Gelen Hersey
Herşeyin ilkinin engüzeli olduguna inanmak istememiştim hiçbir zaman.. hala da istemiyorum. İlkide berbat bir sonla bitmişti en sonuncusuda.. belki bunlardan sonra olacak olanın sonu onlardan daha iyi biterse bu onu daha kıymetli yapar..
YanıtlaSilAma önceki zamanlarda kaybedilmiş umutlar,hayal kırıkları, ondan bir sonraki kısının verebilecegi sahiplenme,güvenme duygusunu ortadan kaldırır. Halbuki onun hiçbir suçu yoktur ama tek suçlu ondan bir öncekidir. Çünkü ona öyle eziyet çektirmiştir ki esas oglan/kızın ne güveni kalmıstır bir sonrakılere,ne de kalbınden verebılecek sevgisi..
Belki 1,belki 2 yıl surecektır bunun tamiri ama oldukca zaman alır.
Zorla hiçbirşeyin olmadıgını anladıgında da olması gerektiği gibi olduguna inanıp kabul etmek gerek sanırım. Asla vazgecme taraftarı degilim ama zorlayınca hersey b.mb.ok bir hal alabiliyor..
Bazen düşünüyorum; çözümü bukadar basit hayatta,sevgiyle,iyimserlikle yaklasmak varken bukadar kalp kırmalar,hayal kırıklıklar neden yada insanların birbirini ısrarla anlamamak istemesi? Seslendıgın bagırdıgın halde ınsanların seni neden duymadıgını dusunmek..!
Belki biraz karamsar oldu,belkide fazla sorgulayıcı..
İçimden gelen birsey tıpkı blog sayfan gibi..
Ama kaybedilenlerin hepsini verebilecek illa birileri var..Buna inanıyorum
hımmm güzel yazı olmuş sanki bir roman yada hikaye gibi becerikliymişsin yazı konusunda ama şunu belirtmek isterim ki kadınlar korkarlar bağlanmaktan ama erkekleri bağlamaktan kormuyorlar neden?
YanıtlaSilTeşekürler. Kadınlar ağlıyorsa, bir erkek için göz yaşı döküyorsa, bağlanmaktan korkan bir erkek vardır ardında. Erkekler bağlanmaktan korkmasalardı, kadınlar acı çekmezdi.
Sil